Canavarin "geçmiş"

Herkesin kalbinde biri var ve bana boş kalp kalmadi mi yani? Boşluklar bu kadar çabuk doldurulabilirmiş demekki. Giden gittiğiyle kaliyormuş yani ve uzaktakiler hep beklenen oluyormuş. Boş kalpleri hep pişmanliklar dolduruyormuş gibi yaşanir gider olmuş bu hayat. Hayat da kalmazmiş elde bir yerden sonra ve "geçmiş" canavarin olmuş karşina geçer oynar olurmuş.

Değer mi?

Soylemek istedigim seyleri soyleyemeyip goz yasi olarak akittigim bi gundeyim yine. Ne icin? Kim icin? Değer mi peki?

Tebrikler

Bir erkeğin bir kadının kalbine yapabilecekleri ne kadarla sınırlıdır acaba? Ya da sınırlı mıdır? Durmaksızın bir şeyler yapmak mıdır amaç yoksa sevmek midir gerçekten? Nedir ilişkide istenen ve beklenen? Peki neden değişir her şey bir anda bir ilişki bitiminde? Sevmek sarmak yerini neden kırmak ve koparmaya bırakır ki? Amaç nedir yani? Bilinçlendirmek mi karşındakini yoksa saf niyet sadece üzmek midir bırakıp gidileni?

Üzmeyi iyi beceriyorsunuz beyler, tebrikler.

Asû

Asû

suçu büyüktü âsû'nun göklerecek
taş atmıştı güneşe doğru
bilinmeyen türküsünde
bilinmeyen çağından

açtı uykusuzdu sayrıydı
dolmuştu şeytanların soluğu derisine
kötü bir ışık
ve mavilikte duruşu çarpık ağaçların

sövmüş tanrısına sövmüş
âsû âsû
yakılacak yakılacak
âsû âsû

doymuşlar bir ilk zaman içinde
ki sürer sıcaklığı karın karın
kartalla doymuşlar yılanla doymuşlar
doymuşlar yellerle yıldızla yalazla

var olmanın yeğnikliği alna çizilmiş
kötü ruhlar uyusun türlü boyalar içre
ve ta masallara uzanır
dudakların kızıl süsleri

agaç, davulların seslerinden
âsû âsû
yeşiller allar sarılar
âsû âsû

halay çeker korku
uzak kuşakların acısına karışık
yontulmuş taşlarda susar
güçsüz yumuşaklığı etin

büyünün kara kanını üfler boynuzlara
toprakta kök
açık bir esrikliktir apaçık bir uykudan
ve avın kurtuluşu işte

kişinin gücü tanrının büyüklüğüne
âsû âsû
yankılanır dağdan dağa insandan insana
âsû âsû

devrilmiş gözleri ak
patlamış ürküden göğsü
bütün oba ateş bütün oba ölüm
bütün oba çırılçıplak

açlığı uykusuzluğu sayrılığı tükenmez ama
düşer elleri
yaşaması parlamaz ama âsû'nun
ölüsü parlar

aydınlık yitiverir yeryüzü yalnızlığından
âsû âsû
seni senin karanlığın sever ancak
âsû âsû

Fazıl Hüsnü Dağlarca

Saf

Bazı insanlari hayatimdan çıkardığım için hiç üzülmüyorum. Çünkü artık bıktım kendi yıkama-yağlamalarını dinlemekten, hayatin merkezi gibi davranmalarindan, bir cümleden milyonlarca yorum çikararak yaptiklari beyin jimnastiklerini bana yansıtmalarından. Naifim ben yok vazgeçtim safım ben. Hatta safın en önde gideni...