Güneş doğuyor, alarmın çalıyor. Yeni bir güne başlıyorsun.
Gün geçiyor üzerinden. Saatin kölesi olup çalışıyorsun durmaksızın.
Hava almak istiyorsun sadece. Belki de nefes alabilmek. Kafanı kaldırıp yukarı baktığında ise tek görebildiğin uzun bir cam. Camlar ve cam tavanlar. Şeffaflıkta boğuluyorsun aslında. Zaman seni zehirlerken parada arıyorsun mutluluğu ya da paranın getirdiklerinde.
Dürüst ol kendine; kaç tane kahkahan gerçek?
Sevgiyi, sevmeyi ve sevilmeyi ne zaman bıraktın?
Kaç yalandan riyadan sonra koptun insanlardan?
Söyleyebiliyor musun kendine aynada gözlerinin içine bakarken kendini sevdiğini?
Katmanlarını görebiliyor musun? Onlardan ayrılıp o aynada özünü görebiliyor musun?
Söylesene nerede bıraktın özünü?
Görebiliyor musun?
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
0 yorum:
Yorum Gönder