Kayıplarımdan Öğrendiklerim

Kaybettiğim çok şey var benim. Ve bir o kadar da özlediğim çok kişi... Kayıplarla başladım ben bu hayata, ödüller beklerken azalarak ilerledim. Onu çok istedim, allahım biliyor...öyle çok sevdim, öyle çok istedim ki... Ve sonrasinda canimin yarisi... Kalbimde kayıpların hatıralarından sevgiye yer kalmadı. Şimdi korkuyorum. Şimdi çok korkuyorum. Gececek gibi değil bu gitmeler. Şimdi daha çok korkuyorum daha çok kayıp vermekten. Canımdan giden parcalardan kalan küllerden içim zifiri karanlık. Ve sen varsın bir elmas tanesi gibi yolun sonunda. Karanlıklarım engel yolumda, gelemiyorum sana. Ve şimdi çok korkuyorum seni de kaybetmekten. Ama elim kolum bağlı, yapamıyorum. Uzak ol, böylesi daha iyi. Kırılmaktansa hiç yaşamamak daha iyi.