Özetler

Bir aşkın kısa bir kesitine şahit oldum. Uzatmalarini oynuyorlardı. Firarlar başlamıştı. Sonuç; koptular.
Birbirlerinden birer parça alarak uzaklaştılar. Ya da öyle sandılar. Kapalı kapilar ardinda birbirleri için ağladilar, ve isimlerini sayıklayarak şişelerin dibini gördüler. Kadeh bir ölçü olmaktan çıkmıştı çünkü. Sevmişlerdi belliki. Sevmek gibi zor bir işi başardıkları için şanslılardı ne de olsa pek çoğumuzun dilinin yanip elini ayağını çektiği bir eylemdi bu sevmek denen eylem.
Kopamamişlardi. Başka kollarda mutluluk pozu vermek için bulmuşlardi birilerini. Ki başardilarda bunu. Mutlu rolu yapma dalinda hayattan odullerini ickiler ve yalnizlikla almislardi. Kopamadilar. Birlesen ellerle bitti geceleri apansiz karsilasmalar sonucu. Ancak nafile. Mutlu rolu yapmaya o kadar kaptirmislar ki kendilerini yitirmelerin farkinda degiller.

"Who are we to be emotional?
Who are we to play with hearts and throw away it all?
Oh, who are we to turn each other's heads?
Who are we to find ourselves in other people's beds?"

Yapılan tam olarak buydu. Cinnetler, nispetler ve eziyetler ama aslinda tek eylemdi ozetleri; aglamak.