Kâbus

Hayatımın kâbusu olan insanlar oluyor zaman zaman etrafımda. Ses çıkarmıyorum, bağırıp çağırmıyorum. Sessizce çekip gidiyorum hayatlarından. Hayat temizliği yapiyorum kendime. Kafamdan da çıkarıyorum. Ama sessizce yapiyorum bunu. Açıklamalarda iyi olmamamdan dolayı.

Konuşmak, konuşabilmek dünyanın en güzel şeyi olmasina rağmen kelimeler hep çok yormuştur beni heralde doğru zamanda doğru şeyleri söylemeyi becerememin de etkisi vardır bunda. Ancak yazarken bayılıyorum kelimelere. Hiç konuşmadan milyonlarca kelime yazabilirim kelimelerimle kirletmeye açık bulduğum her yere. Yazarak kendi bilincimden merdiven basamakları döşüyorum tek tek içime doğru tıpkı bir zamanlar oynamaya bayıldığım küçük Lemmings'ler gibi. Küçük mavi bir yaratik gibi sirtimda taşıyorum kazmamı küreğimi merdivenimi. Hazırlamaya çalışıyorum kemdimi hayatta karşıma çıkabilecek herşeye karşı.


Nerden başladım nereye geldim! Şaşıyorum bu bilinçsiz bağdaştırmalarıma!